دانلود گلچین آهنگ های علیرضا قربانی ۱۴۰۰ و ۲۰۲۲

از کوچ چه داری به غیر از داغ سفر
از عشق چه دارم به غیر از خون جگر
آغوشم تا همیشه خالی است
تا عطر تو در این حوالی است

آن سو مرو این سو بیا ای گلبن خندان من
ای عقل عقل عقل من ای جان جان جان من
خواهم که شب تاری شود پنهان بیایم پیش تو
از روی تو روشن شود شب پیش رهبانان من

مجنون و پریشان تو ام
دستم گیر دستم گیر
سرگشته و حیران تو ام دستم گیر
هر بی سر و پایی چو رسمی دارد
من بی سر و سامان تو ام

بیقراره توام در دله تنگم گره هاست آه بیتاب شدن عادته کم حوصله هاست
مثله عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین منو تو فاصله هاست
آه من شعر شب جدایی ماه من کی میشود درایی

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم، ای دوست
دل بیمار شده از دست، رفیقان مددی
تا طبیبش به سرآریم و دوایی بکنیم

تو آه من اشتباه منی چگونه هنوز از تو میگویم
تو همسفر نیمه راه منی چگونه هنوز از تو میگویم
پناه منی تکیه گاه منی که زمزمه ات مانده در گوشم
پناه منی بی گناه منی که بار غمت مانده بر دوشم

به اشک بی کرانه ام نگاه کن نرو
به تلخی ترانه ام نگاه کن نرو
به روزهای تیره ات غبار آه و درد
به هق هق شبانه ام نگاه کن نرو
ببین که التماس نعره می زند

در بیابانی دور؛ که نروید جز خار…
که نتوفد جز باد! که نخیزد جز مرگ…
خفته در خاک، کسی…
بنشین مرو؛ چه غم کش از نیمه رفته است
بگذار تا سپیده، بخندد به روی ما

حال من خراب را شهر نماز میکند
قبله به سوی قامتت راز و نیاز میکند
حال من خراب را شهر نماز میکند
قبله به سوی قامتت راز و نیاز میکند
عقل به سجده میرود عشق قیام میکند

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
بر من اثر سخت ترین زلزله ها را
پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست
بس که گره زد به گره حوصله ها را

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور

عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن
تا چه ها در می دمد این عشق در سرنای تن
هست این سرنا پدید و هست سرنایی نهان
از می لب هاش باری مست شد سرنای من

به دریایی در افتادم
که پایانش نمیبینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی دانم
فراغم سخت می اید ولیکن

گفتم این آغاز پایان ندارد عشق اگر عشق است آسان ندارد
گفتی از پاییز باید سفر کرد گر چه گل تاب طوفان ندارد
آن که لیلا شد در چشم مجنون همنشینی جز باران ندارد
گفتم این آغاز پایان ندارد عشق اگر عشق است آسان ندارد

شهره شهر عقل را ، هم چو اسیر می بری
دوش نخفت چشم من ، چشم تو بود و لشگری
هر نفس از تو در دلم شعله زبانه می کشد
جان من از خیال تو جرعه به جرعه می چشد

تو نه خوابی نه خیالی نه تمنای محالی نه ز دیروز و نه فردا نه ز افسانه نه رویا
رویای منی خواب منی درد دل بیداری من تو حسرت پنهان شده در خنده و در زاری من
رویای منی خواب منی درد دل بیداری من تو حسرت پنهان شده در خنده و در زاری من
دار و ندار من و دل سوخته در آتش درد آه که آوار جنون با من دیوانه چه کرد

ای لحظه ی ناب ازل
آیینه ی دیدار تو
سِرّ شکوه هر غزل
مضمون بی تکرار تو

دوهزار چشم غمگین به دو چشمواره گشته
به جهان جان رسیدم غزلم ترانه گشته
تو روان به خواب شهری من از این خیال ترسان
مگریز از خیالم مگریز رو مگردان

من ذره و خورشید لقایی تو مرا
بیمار غمم بیمار غمم عین دوایی تو مرا
بی بال و پرم در پی تو میپرم خدا خدا
بی بال و پر اندر پی‌تو میپرم من

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن مرا کم است
اکسیر من نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

من به دستان تو پل بستم
به زیباتر شدن
از تو میخوام از این هم
با تو تنهاتر شدن

بی تو به سامان نرسم،
ای سر و سامان همه تو
ای به تو زنده همه من،
ای به تنم جان همه تو

به سر می دوم رو به خانه ی تو
که شاید بیابم نشانه ی تو
فتاده زپا خسته آمده ام
که سر بگذارم به شانه تو

ای باران ای باران از غصه ام آگاهی
بزن نم به خاکش ز اشکم نپرسد چرا تنهایی
از قطره ات چون شکفد به خاکش سبزه همی
بوی ماهم کشان ابرِ خاکش، ابرِ باران

فکر زنجیری کنید ای عاقلان
بوی گیسویی مرا دیوانه کرد
پیش هر بیگانه گویم راز خود
آشنا رویی مرا دیوانه کرد

آن که بر در میکوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
به اندیشیدن خطر مکن